Pieśni z drugiego piętra to pierwszy film Roy'a Anderssona, ekscentrycznego szwedzkiego reżysera, od ponad 25 lat. Powstał on z inspiracji twórczością peruwiańskiego poety Césara Vallejo. Film składa się tylko z 46 ujęć, pozornie ze sobą niepowiązanych, opartych na wolnych skojarzeniach, będących metaforą ludzkości na przełomie wieków. Akcja filmu rozgrywa się w ciągu jednego wieczoru nowego milenium, podczas którego ma miejsce dziwna seria wydarzeń: wyrzucony z pracy urzędnik zostaje upokorzony przez swojego szefa, zagubiony imigrant pada ofiarą ulicznego ataku, magik popełnia błąd w czasie występu, a całe miasto dusi w gigantycznym korku. Wątkiem spajającym wszystkie opowieści jest historia Kalle, który w nadziei uzyskania pieniędzy z ubezpieczenia podpalił swój sklep z meblami. Kalle odwiedza w szpitalu psychiatrycznym syna-poetę, spotyka się z przyjacielem, który sprzedaje krucyfiksy, uważając, że na ten towar po 2000 roku będzie duży popyt…

46 scen pełnych czarnego, absurdalnego humoru. Pieśni z drugiego piętra są surrealistyczną wizją naszej współczesności. To obraz przepełnionego marazmem świata, który wraz z nastaniem nowego tysiąclecia wpada w coraz większą paranoję, absurd i szaleństwo. Z drugiej strony jednak, Andersson, wykorzystując elementy pastiszu, opowiada o ludzkiej wrażliwości, wstydzie i żalu. Mówi o potrzebie miłości i o wiecznej tęsknocie za przyjaźnią.

Film został nakręcony prawie wyłącznie w studiu, zbudowanym przez samego Anderssona. Praca w takich warunkach zapewniła reżyserowi nieograniczoną swobodę. Kręcił bez scenariusza i osobiście nadzorował wszystkie, nawet najdrobniejsze, szczegóły produkcji.